— 44 —
Krychu potym ležaŭ naŭznicz, majuczy pad haławoj pakunak, raskinuŭszy ruki pa mokraj trawie. Zdalok, z pola, czutny byŭ poświst Ściopki, katory iznoŭ paszoŭ pilnawaci bulby dy harochu. U chmurnaj ciemnacie wiarbowaj prysady zatupatali kapyty kania, na katorym Tomkiewicz adježdžaŭ da chaty, dy zhinuli ŭ daleczynie. U chwalwarku užo ŭsie spali. Daloka hdzieści hrała pastuchowaja dudka. Świarszczy pierastali śpiewać.
Gedali nia spaŭ. Dumaŭ ab niehadanym zarobku, katory byŭ niespadziewanaj zorkaj na jaho ciomnym niebi. A može pamiež wiecznym niebam a biazsonymi jaho waczmi haraczka suchotnika zawiesiła ludziej-aniołoŭ, katoryje to ŭzychodzili da hary, to zstupali ŭ doł, kab siejaci sałodkaść dy świet na ziamli, na katoraj kaliści nia budzieć užo ani hora, ani swarby, ani takich, szto płaczuć i ŭ sercy swaim hamaniać, szto im nadta drenna…
._%D0%A3%D0%B7%D0%BE%D1%80_4.png){kind=small}
