Юлія. Пане! а парыжанкі што на гэта скажуць?
Кароль. О! яны ўжо зусім вылецелі ў мяне з галавы. Дый ці ж можна пры табе думаць пра каго іншага? Цяпер адзінае жаданне нарадзілася ў маім сэрцы: у шчаслівым вясковым зацішшы, далёка ад турбот і непакою свету, на ўлонні падобнае да цябе вернай таварышкі, сярод падданых, як сярод уласных дзяцей, праводзіць рэшту дзён жыцця і не жадаць на зямлі іншай раскошы.
Юлія (у захапленні). Кароль, дарагі!..
Тут чуваць, як трубіць пастух. (Убок.) Ах! што ж гэта я хацела зрабіць? Увесь бы свой намер папсавала!..
Кароль. Што гэта значыць? Хто гэта там трубіць?
Юлія
Спеў
№ 8
Гаспадары дзень працы штодзённай канчаюць,
Усё смагне спачынку а захадзе сонца.
Жвава з поля жывёла ідзе па пагонцы.
Потам зліты селянін да хаткі спяшаець;
А той спеў яго смутны, што мкне рэхам [з поля],
Знача, як яго цісне да болю нядоля.
Здалёку чуцен хор сялян, які штораз прыбліжаецца.
Ужо сонца западае,
Дадому нас прызывае.
Мы ж дзела сваё зрабілі,
Дворску паншчызну адбылі.
Кароль і Юлія (разам)
О як жа міла ў цішы вясковай
Думаць і думаць сабе самотна!
А гэтым думкам спеў уторыць словы
Квілячай птушкі ў вечар маркотны.
