Старонка:Dudka Biełaruskaja (1907).pdf/64

A ludzi rahočuć, zyjšoǔšysia s chat,
Bo kožny ǔtapić by uratnika rad.
A jon dyki toja, što ja kažu, piše;
Druhi raz spytaje, čaho nie pasłyše.
Mianiež jašče bolej dy smiełaść biare.
A dziaćka moj bliska za honi hare;
Jaž bič jaho ǔziaǔšy, dy s zadu zajšoǔ,
Uratniku trejčy jak dam miež ušoǔ!
Až jon zakryčaŭ: „kaławur, tut razboj“!
I znoǔ zapisaǔ, ǔziaǔ papiery s saboj,
Jak sieŭ na kania, daǔ, až pył zakureǔ!
Narod že sa śmiechu uwieś až pamleǔ.
Smiajomsia sabie, a taho niaŭdahad, —
Uratnik — načalnik, niato što naš brat.
Za tydzień že sotnik pawiestki prypior,
Kab my usie zaŭtra zjawiliś u dwor:
Tut pan prylacieǔ, až na trojce s zwankom,
Raspytywać budzie pad strohi zakon.
Tut niekudy dziecca, na zaŭtra čuć świet,
Mužčyn z dwa dziesiatki, dwanaścia kabiet,
Idziom da dwara, za małym nia dźwie mili,
Idziom, a čaho? kab my znali, choć śnili!
Adzin kaže, wyjšoǔ to peǔnie ukaz,
Kab skinuć padatki jakija iz nas;
Druhi, — što ziamli dadaduć, ci abrok
Darujuć za prošly, ci hety choć rok.
Łhuć baby, što biskupa wiernuć iznoǔ,
Ci može bić rozgami buduć panoǔ,
Za toja, što niemcam usio pradali,
I nadta pa šmat što daǔhoǔ zawiali:
U bankach usie až pa wušy siadziać,
Kidajuć dwary, na Paryžu hladziać;
Ǔsie puščy zmiali u žydoǔski kišeń
J žywuć tak biez zaŭtra, aby z dnia dy na dzień!