Старонка:Dudka Biełaruskaja (1907).pdf/45

Dukaty ǔ lisički, a sam u kałodu
Pierakinuǔś zaraz i prapaǔ jak ǔ wodu!
Kaliž nalacieli kałmyki, arapy,
Šablami machajuć, až trasucca chrapy,
Dy ni jak ničoha nia mohuć daradzić:
Tak to umieǔ chciwiec i śled swoj zahładzić.
Tyjež pastajali, pacmokali trochi,
Koni zawiarnuli i pašli, jak błochi.
Kałodu ǔ siabie znoǔ, lisički ǔ dukaty
Pierakinuǔ chciwiec i lacić da chaty.
Kali ǔ poǔ darohi čuje, iznoǔ honiuć,
Kryčać i stralajuć, i šablami zwoniuć.
To byli tatary: kudlatyja šapki,
A twar, jak dźwie skuły, a wočy, jak krapki.
Jak zhladzieli chciǔca, kali zapiščeli,
Až prylahli koni… ale nie paśpieli:
Chciwiec wierć u duba, a hrošy u roja,
A miašok u wulej! Udałosia j toja!
Cmokajuć tatary! Prapaǔ jak u wodu!
Adzin kaže: „trebab złasawać choć miodu.“
A tut na jich koni pčoły jak sunucca, —
Ledwa paŭsiadali, kab nazad wiarnucca!
Chciwiec znoǔ ucieki. Pad wioskaj, za honi,
Čuje, zabubnieła, i znoǔ chtości honie!
To hnalisia turki tak, jak padčas bitwy:
Palašy krywyje, wostryje, jak brytwy,
U zubach kindžały, hoławy abryty,
Browi tak, jak wusy, a twary siardzity!..
Chciwiec kinuǔ kamień, a hdzie jon kaciǔsia,
Tam ručaj hłyboki, šyroki zrabiǔsia;
Na ručaju čowien i buč na dnie rečki.
Poǔny karasiami. Turki, jak awiečki,
Saǔsim nie paznali, što to pierakinuǔ
Chciwiec siabie ǔ čowien! I ciapier nia zhinuǔ.