Старонка:Bujla.Kurhannaja kvietka.djvu/29

Ўжо сьвечка пагасла, ўжо ноч за вакном…
Ў пасьцелі мне душна, ня сьпіцца…
О сон! Ты самкні мае вочы скарэй
Мо мілы сягоньня прысьніцца!

Гадзіны ідуць, я ў пасьцелі ляжу,
І сон не змыкае мне вочы,
А месяц праз вокны лье сьвет залаты,
Малюнкамі сьцены залочэ…

Устану с пасьцелі, вакно атчыню, —
Мо вецер, што ў полі гуляе,
Мне скажэ, што робіць мой мілы цяпер, —
Мяне як даўней ці кахае?…

У небе спакойна так зоркі дрыжаць,
А ветрык лісточкам шапочэ;
Запеў салавей звонкай трэльлю сваей, —
Заплачэ, то зноў зарагочэ…

І ветрык, і зоркі, і месяца сьвет,
І звонкая трэль салаўіна,
Здаецца, што гэта гукае ўсё мне:
— «Цябе ён кахае, дзяўчына»…

А ночка халодна: ўжо чую, як мне
Дрыжаньне пабегла па целі;
Іду ўжо, лажуся у цёплай маей
І мягкай і белай пасьцелі…
. . . . . . .
Заснула дзяўчына, а месяца сьвет
На вочы і вусны лажыцца.
Праз сон штось сьмяецца дзяўчынка мая:
Відаць, што ўжо мілы ей сьніцца.