Старонка:Bujla.Kurhannaja kvietka.djvu/15

«Нашай песьні такой не чутно с пары той,
«Як ляглі мы у цёмных магілах,

«Прахадзілі гады, заціралі сьляды,
«Заціралі сьляды нашых сьпеваў;
«Над разлогамі ніў іншы голас паплыў,—
«Сьпеў чужы плыў над нашым засевам.

«Брацьця! Ўсе, чым хутчэй хай з магілы сваей,—
«Брацьця, кожны на сьвет з вас выходзе!
«Мы ім песьню сьпяём, песьню зычну, як гром;
«Ў ёй раскажэм аб нашым народзе.

«Ў ёй пець будзем аб тым, што было, ды, як дым,
«Расплылося у віхравай хвалі, —
«Тую славу-пачот, якой слыў наш народ,
«Ды ўсё злыдні яму паскрывалі.

«Каб ніводзін із іх не чураўся сваіх
«Рук пакрытых карой мазалістай;
«Мовы дзедаў, бацькоў для гаворкі паноў
«Не чураўся ў хацінцэ айчыстай.

«Хто зямлі гэтай сын, ўстаньце ўсе, як адзін!
«Гэй, раздайся ты, песьня ўдалая!
«Хай твой зык паплыве, дзе народ наш жыве,
«Долю-мачыху дзе праклінае.

«Як забыўся пеяць, ўмее толькі стагнаць;
«Песьні болем яго налітые.
«Хай-жэ зычны наш сьпеў ўспомне ўраз, неўспадзеў
«Яму прошласьці дні залатые».

Чуць могутны прызыў да магілаў даплыў,
Разамкнуліся мігам магілы;