kruhom usiudy wočy — haworać sami za siabie. Majučy adno abličča, dwoje wačej, dźwie ruki, nahi i h. d. my mała bačym, mała možam, mała asilim, a Boh saŭsim inakš: usio bačyć, usio moža zrabić, usiudy dajści i h. d.
Takim čynam, na‘t pamyłki ludzkija, na‘t bałwachwalstwa, na‘t najnižejšyja formy relihii świedčać ab Bohu, što Jon jość čymś Naj… Tut mimawoli prypaminajecca wialiki twor niamieckaha paeta Goethe‘ha „Faust“. Kali doktar Faust spytaŭ čorta, chto jon taki, toj adkazaŭ: Ich bin ein-Theil von jener kraft, die stets das Böse will und stets das Gute schafft — ja jość čaść toj siły, katoraja zaŭsiody choča twaryć zło, a zaŭsiody tworyć dabro. Niešta padobnaje i z čaławiekam: choć čaławiek i ŭpadaje ŭ zło, u pamyłki, adnak hetym samym ab Bohu świedčyć, ci choča ci nia choča. Na‘t niedawierak zapiarečwaje istnawańniu Boha swaimi sławami, a ćwierdzić ab Im swaim istnawańniem.
b) Nawukowaje paniaćcie Boha.
Raźbirajučy, pahłyblajučy, abrablajučy paniaćcie, jakoje stwaryli ab Bohu rožnyja narody, nawuka, filozofja, asabliwa chryścijanskaja, dajšła da wyrableńnia ab Bohu paniaćcia nawukowaha. Na pytańnie: što, chto jość Boh, hetaja nawuka adkazwaje tak: Boh jość byćcio samaistnaje (esse subsistens). Ničoha, nikoli i nidzie samaistnaha nia było, niama i nia budzie, akramia Boha. Ty, jon i ja nie samaistnyja, usie rečy nie samaistnyja, ani sonca, ani ziamla, ani
