∗
∗ ∗ |
Paniaćcie ab Bohu jość tym skryžawańniem, dzie zbiahajucca ŭsie ściežki dumak ludzkich: i najelementarniejšaja dumka dzikara tudy biažyć, i najwialikšaja myśl čaławieka cywilizawanaha. Usiudy, zaŭsiody i ŭsie narody Boha pryznawali, a siahodniašnija dośledy nawukowyja śćwiardžajuć, što čym prymityŭniejšy, dzičejšy narod, tym čyściejšaje, mienš hruboje paniaćcie ab Bohu zachawaŭ. Niedawierstwa było i jość pładom sapsutaj kultury, dyj zaŭsiody było i jość wielmi małym pracentam usiaho rodu čaławiečaha i to pierachodnym — heta znača: pajaŭlałasia i prapadała. Dyj za našych dzion stolki jość ludziej, što pierachwareŭšy na „niedawierstwa“, jak na wodru ci wospu, ciapier ciešacca dobraj, zdarowaj wieraj. A peŭnie-ž, jość i takija, što jašče chwarejuć. I hetyja, jak ludzi chworyja na biełuju haračku, lotajuć i kryčać: „niama Boha!“
A ci jość-ža Boh? — saŭsim słušna pytajuć mnohija. Zaležyć, što my pad imiem Boha razumiejem: kali štoś niesuraznaje, durnoje, to takoha boha napeŭna niama, abo jość tolki ŭ našaj haławie i nidzie bolš, a kali toje, što pad imiem Boha razumieje chryścijanskaja nawuka — to taki Boh jość i nie zaležyć ad hałasawańnia ludzkoha, ad taho, ci čaławiek heta pryznaje, ci nie.
