1919 h., jakoha z ruk nie vypuskaje až da siańnia. Ks. J. H. ― heta aryhinalny i davoli płodny biełaruski piśmiennik i paet. Piša jon pad mianiuškaj Vincuk Advažny.[1]
§ 2. — Biełaruski Kamitet pomačy paciarpieŭšym ad vajny, Tekla Stanišeŭščynka, ks. Uł. Tałočka.
Jak skazana vyšej, z prychodam u Vilniu pad kaniec 1915 h. Niemcaŭ, i tak ciažkoje pałažeńnie adradženskaj pracy Biełarusaŭ, stałasia jašče ciažejšym. Ale heta tolki na pačatku ― paśla praca heta pačała raźvivacca davoli bujna, u jakoj vydatnuju, možna navat skazać hałoŭnuju, rol ihrali Biełarusy kataliki. Na pravincyi, u viaskovaj biełaruskaj hłušy, Kaz. Svajak adyhraŭ rol sapraŭdy asablivuju i adzinuju ŭ svaim rodzie. Ale pryhledzimsia da centru, da Vilni. Voś-ža padčas niamieckaj akupacyi Biełarusy i tut nie dramali, a siarod ich adznačalisia narodnaj pracaj pieravažna kataliki i to nia tolki kataliki z metryki, ale i z prakanańnia.
U hetym časie, ab jakim havorym, u Biełarusaŭ užo, reč viedamaja, isnavali paasobnyja ideolohična roznyja hrupy, jakija dalisia-b jakija dalisia-b padzialicca na dźvie: na sacyjalistaŭ matarjalistaŭ i na chryścijan idealistaŭ. I samo saboj zrazumieła, što kožny z hetych ideolohična roznych kirunkaŭ biełaru-
- ↑ Ab žyćci i tvorstvie Vinc. Advažnaha hl. maju pradmovu da zbornika jaho vieršaŭ "Biełaruskija Cymbały". Vilnia, 1933.
Uvaha. U hetym časie, jaki apisvajem, mnohija ksiandzy Biełarusy ŭ roznych miascoch našaha kraju havaryli kazańni pabiełarusku, abo zmahalisia za ich uviadzieńnie. Ab hetym cikavych adsyłaju da svajej knižki: „Rodnaja mova ŭ śviatyniach".
