naj viery ŭ svaju siłu. Najvažniejšaj padstavaj trymannia Biełarusi pry Rasiei, a tak-ža dovadam rasiejskaści biełaruskaha kraju była palityčna-palicejska-militarnaja siła.
Praŭda, užo i ŭ hetym časie ad padziełu Polščy da 1863 h. z boku Rasiejcaŭ i abrusiełych Biełarusaŭ spatykajem ślady zacikaŭleńnia Biełarusiaj. Ramantyzm i tut rabiŭ svajo. Spatykajem niamała roznych drobnych staciej na temy pieravažna i badaj vyklučna biełaruskaj etnohrafii, żmieščanyja ŭ roznych časapisiach, asabliva-ž u tak zv. „Губеpнских Ведомостях", jakija z 40-ch hadoŭ pačali vychodzić pry kožnym hubernatary. Ale pracy hetyja ani z boku navukovaha, ani z boku biełaruskaj tendencyi badaj nia majuć nijakaha značeńnia. Byli heta biazdarnyja sproby dakazvać, što Biełaruś — heta kraj nia polski, a rasiejski.
I tolki druhoje polskaje paŭstannie ŭ 1863 h. značna abudziła Rasieju ŭ kirunku zacikaŭlennia Biełarusiaj. Rasiejskija vučonyja, časta abrusiełyja Biełarusy, asabliva etnohrafy, ciapier užo davoli značnuju źviarnuli ŭvahu na etnahrafičny charaktar Biełarusi, kab zdać sabie spravu, što heta za kraj? Voś-ža z hetaha času i pajaŭlajucca lepšyja zborniki narodnaha tvorstva Biełaruskaha narodu, jak P. Hiltebrandta, M. Dmitrjeva, P. Bezsonova, l. Nasoviča (asabliva słoŭnik i prykazki), P. Šejna, A. Dembovieckaha, Z. Radčenko, Lackaha, Dabravolskaha, Nikifaroŭskaha, E. Ramanava i druhich.[1]
Ale cikava ciapier adznačyć charaktar hetych zbornikaŭ. Usie jany dla navuki ab Biełarusi, reč jasnaja, majuć vialikaje značeńnie. Jany dajuć ma-
- ↑ Ab hetych usich hl. Карскій I i Балтромайтисъ Сборникъ библіографическихъ матерiаловь (выд. II), СПБ. 1904.
