U № 10 spatykajem krytyku duchoŭnaj katalickaj ułady, jakaja zahadvała probaščam rabić parafijalnyja śpisy, zaznačajučy nacyjanalnaść tolki Litoŭcaŭ i Palakoŭ, a susim paminajučy Biełarusaŭ.
U № 13 u karespandencyi iz Śviancian zaklikajucca Litoŭcy, kab popularyzavali ideju biełaruskaj movy ŭ kaściele i kab pašyrali biełaruskuju katalickuju litaraturu.
U № 5, 1912 h. spatykajem narakańni, što Biełarusy mała pracujuć, što mnohija kirujuć na Varšavu i Krakaŭ i što časta pamahajuć Palakom u baraćbie ich z Litoŭcami, asabliva na nivie kaścielnaj.
U № 6, 1913 h. spatykajem pryvitannie biełaruskaha katalickaha tydniovika "Biełarus" i pažadańnie jamu pamysnaha razvoju.
Ale niemahčyma adciemić tut usio toje, što "Litwa" za 7 hadoŭ svajho isnavańnia źmiaściła prychilnaha i karysnaha dla biełaruskaj spravy. Zaznaču jašče ahulna, što duža mnoha spatykajem tam infarmacyjaŭ ab Biełarusach, artykułaŭ samych-ža Biełarusaŭ, biełaruskich ilustracyjaŭ, abviestkaŭ biełaruskaj (a tak-ža i ŭkrainskaj: „Дiло", „Рада") presy i inš.
Ahułam treba skazać, što "Litwa" jašče na zary biełaruskaha renesansu dobra pieraarała nivu pad ziarnio zhodnaha i pryjaznaha sužyćcia Litoŭcaŭ i Biełarusaŭ. Prychilnyja tak-ža zaŭsiody byli da biełaruskaha ruchu i adnosiny Ukraincaŭ. I heta ŭsio było tady, kali dla polskich nacyjanalistaŭ biełaruskaja sprava była tolki intryhaj Maskvy, a dla Rasiejcaŭ — intryhaj Polščy.
Hetkija prad vajnoj možna było spatkać adnosiny litoŭskaha hramadzianstva da Biełarusaŭ. Ahułam havoračy i zaraz paśla vajny, kali paŭstavała i paŭstała Niezaležnaja Litva, adnosiny hetyja pryn-
