Pakinuŭ pa sabie mnoha ŭ rukapisach vieršaŭ, ale los ich niaviedamy.
Vieršy niekatoryja razyjšlisia siarod susiedziaŭ. Ciapier jašče možna spatkać navat stałaha čałavieka, katory patrapić z pamiaci skazać jaho vieršyk.
Pachavany St. Šymanoŭski ŭ Daniušavie, na parafijalnym mahilniku. Na mahile jaho ŭžo na't i kryža niama, i skora pryjdzie toj čas, što mahiły jaho i adšukać nia možna budzie.[1]
St. š. byŭ davoli ŭtalentavany, pisaŭ davoli dobryja vieršy, jakija drukavalisia ŭ "Krynicy", a takža ŭ "Вольнай Беларусі" і й „Беларусі".
Sioje-toje daviedvajemsia ab im tak-ža z listu jaho ŭ red. "Krynicy", u jakim jon krychu apisvaje svajo žyćcio. Piśmo hena pisaŭ paet u henu redakcyju za niekalki miesiaŭ da śmierci. Voś jano:
— "Hetym piśmom— pisaŭ jon — honar maju prasić vas prysyłać mnie hazetu "Krynicu"; hrošaj na padpisku nie pasyłaju dziela majho krytyčnaha matarjalnaha stanovišča. Rodam ja z pad Smarhoń, hdzie ŭsio zrujnavana vajnoj, i žyć tam niamožna i pracy tam nijakaj niama, taksama niama tam i žycharoŭ, usie razahnany pa śviecie, i słužać ludziam za kusok chleba, ja taksama pracuju ciapier, možna kazać, što za jadu.
Jak pryrodny Biełarus, ja ŭsiej dušoj pryłučyŭsia da biełaruskaha ruchu jašče prad vajnoj (1908 h.), i jak moh, tak raspaŭsiudžyvaŭ biełaruskija knižki i hazety siarod sialan, i jak umieŭ, tak tłumačyŭ sialanam Biełarusam, chto my, i jakija našy mety ŭ budučynie, i jakaja ad hetaha budzie nam karyść.
U čas vajny, jak Niemcy zaniali Smarhoni, ja ŭciok u Pieciarburh i tam zapisaŭsia ŭ chor pieŭ-
- ↑ Viestki hetyja padaŭ mnie Juljan Babok, niedaloki susied St. šymanoŭskaha.
