"Vaša Pastyrskaja Miłaść, Najdastajniejšy Biskupie! U toj čas, jak Vysokaja Rada Stanu Litvy ciešycca, bačučy siarod siabie svajho Pastyra, da jaje hołasu dałučajuć svoj i kataliki-biełarusy. Chaj i naš hołas budzie vysłuchany Tvaim pastyrskim sercam. Usie narody pieražyvajuć ciapier ciažkuju chvilinu, adnak samaja strašennaja chvilina dla narodu Biełaruskaha: jamu hladzić u vočy śmierć peŭnaja, kali jon nia ŭstanie da žyćcia, kali nie abudzicca. Voś čamu śviedamyja Biełarusy i ksiandzy Biełarusy ŭ Vilenskaj dyecezii, jak syny narodu, źviartajuć svoj holas synoŭski da Vašaj Pastyrskaj Miłaści, prosiačy apieki i pomačy dla ŭsich relihijnych, kulturnych i nacyjanalnych patreb Biełarusaŭ. Nieprychilnyja ludzi dla nas užo nie pabajalisia pierakrucić Vašyja pastyrskija słovy da delehacyjaŭ biełaruskich, jany nia stydajucca pisać u hazetach, što tolki Kaciaryna II vydumała Biełarusaŭ, a ich sapraŭdy susim niama. Ludzi navuki viedajuć, što słova "Biełarus" užo spatykajecca ŭ XIII v. ― ab hetym havorać chroniki krajovyja i niamieckija. Kat. Kaścioł nie pahardžaje movaju dzikich ludziej, dyk nie pahardzić i našaju movaju. Biaz rodnaj movy narod nia moža dobra razumieć svajej movy. Biaz mała ŭ cełaj Horadzienščynie — heta Biełarusy, šmat Biełarusaŭ i na Uschodzie dyecyzii Vilenskaj. Ad imia ksiandzoŭ Biełarusaŭ Vilenskaj dyecezii žadaju V.P.M. doŭhich hadoŭ, ščaślivaj pracy!"...
Druhim, užo ad imia Biełarusaŭ katalikoŭ ahulam, pramaŭlaŭ Jan Łuckievič. Havaryŭ jon ab piarścionku biełaruskaha sufrahana (piarścionak mieŭ być na fihurcy śv. Stanisłava Biskupa, na vialikim aŭtary ŭ katedry), vyražajučy miž inšym pažadańnie, kab piarścionak heny apynuŭsia ŭ toj čas uznoŭ na ruce biełaruskaha sufrahana.
