— 10 —
niaznańni historyi našaha kraju i narodu. I niama dziwa. Ciapier, jak i za časoŭ caryzmu, na ławach školnych wučacca historyi, jakaja pieradusim zwodzicca da personalnych pieramienaŭ panujučych i wychawalańnia hetych panujučych. Amal kožnaje biełaruskaje dzicia ciapier wiedaje np. lehiendu ab Piaście ci Krakusie, ale ŭ jakoj mowie hawaryŭ Jahajła na Krakoŭskim dware i ci jon kali hawaryŭ papolsku, jaki i jak žyŭ u toj čas narod na našych ziemlach, ab hetym dawiedacca z školnych padručnikaŭ nia prychodzicca, a kali što i napatkajecca, to najčaściej u aświatleńni tumannym i tendencyjnym.
Kažuć nam časta: nikoli biełaruskaja dziaržawa nie istnawała, ale zabywajucca, nia wiedajuć, abo nia chočuć wiedać našy praciŭniki, što narod biełaruski pradstaŭlaŭ saboj mocnuju dziaržawu z toj čaści Rusi, jakaja była pryłučana da Kniaźstwa Litoŭskaha nie zawajawańniem, a dziakujučy dabrawolnym dahaworam i žańbie litoŭskich kniazioŭ z pradstaŭnicami wyhasaŭšych rodaŭ biełaruskich. A jašče raniej, da złučeńnia z Litoŭcami ŭ adno supolnaje kniaźstwa — dziaržaŭnaść našych prodkaŭ wyraziłasia ŭ kniažeńniach: Smalenskim — na Dniapry, Połacka-Wiciebskim — na Dźwinie i wierchnim Niomanie i Turaŭska-Pinskim — na Prypiaci. Dziaržaŭnaja samastojnaść, takim čynam, hłyboka i daŭno załožana ŭ psychice našaha narodu i apirajecca na mocnych padstawach histaryčnych, linhwistyčnych i etnohrafičnych. Imknieńnie da swabodnaha demokratyčnaha ŭstrojstwa i niezaležnaści źjaŭlajecca halounaj rysaj našaj minuŭščyny i heta rysa nie zaciorłasia,
