— 67 —
A Kryŭda naša kaścistymi łokciami ůpiorłasia ŭ kark našaho biełaruskaho narodu hniacie i ciśnie jaho da ziamli pryhawarywajučy: „nie, hetamu nie bywać“!
Ja, Kryůda, zapanawała nat twajej dolaj i wolaj. Hlań! ja rassiełasia za dziadoŭ-pradziedaŭ u twajej ziamli, zapanawała tut kryůdami i da kanca dzion wašych budu was kryŭdzić.
Praŭda buntuje was padbiwajučy šukać ščaścia i doli. Sprobujcie, i wy natknieciosia na maju daŭnuju i ciapierešniuju rabotu. Pakrywawicie ruki i nohi, parwiecio žyły i skarej poknie wam serce z natuhi čym wyrwieciesia s cianiotaŭ maich. O, ja mudra i doŭha pracawała-haspadaryła ŭ wašaj staroncy! Maimi rukami i rozumam pieretwaryła ja wašu šlachtu ŭ worahich čužakoŭ wašych, maimi rukami ja doŭhije stalećcia imie waše wycirała sa stranic historyi, wykidajučy mowu wašu z dzieržaŭnaho žyćcia, wypichjučy jaje sa światyń i publičnaho ŭžytku. Ja, Kryŭda, zawieła na wašaj ziamli, ŭ škołach mowu čužuju, kab dzieci wašy nawučajučysia ačužalisia i paśla zdradžali swaju baćkaŭščynu i wyrekalisia swaich baćkoŭ i mahił dziadoŭ swaich. Ja, Kryŭda, zrabiła što nawat s Boham razmaŭlajecie wy ů čužoj mowie, ŭ mowie tych, katoryje cikujuć na dušu wašu. Ja, Kryŭda, nakinuła na wočy wašy ciemnatu, na sercy wašy kwołaść i budu wiaści was swaim šlacham da schoču.
Cha-cha! — chachoče Kryŭda, kružačysia ů śniehawoj zamieci na čystym śniežnym poli našaj staronki.
Cha-cha. — chachoče Kryŭda — žutka prypiewajučy ů płatoch i kala wuhłoŭ chat i chacin abšyrnaj Biełaruskaj ziamelki.
Jakije-ž takije pieśni raśpiewaje naša Kryŭda nad hałowami sonnaho Biełaruskaho narodu? Raśpiewaje Kryŭda naša pieśni ab tym, što i ŭ ciapierašnim ŭsieświetnym pažary nie zharać łancuhi našaj praŭdy. Što skinutyje puty niawoli s tej čaści Biełarusi, jakaja pa hetu staronu frontu znachodzicca, zastupleny buduć inšymi. S pad Waršawy dachodzić hołas mołataŭ pa železu: kujecca tam łancuh, źwieny da jaho dakuwajucca i ů našaj ziamli pa miestoch i pa dwaroch i… (zachlibajecca z radaści Kryŭda) nawat pa chatach ślapyje ludzi kujuć, kujuć.
— Nie, niedaždańnie twajo, — kaže siestra Praŭda — ja zbudžu sa sna narod swoj Biełaruski, ja atkryju jamu wočy i wušy i pakažu twaju zdradu i niepraŭdu. Narod moj užo nie tak mocna śpić i chutka ŭzojdzie zołak pradwieščajučyj
