— 101 —
Mowić, bywało, Sciepan da jaje słowo łaskawaje, a jana zaharycca, jak makoŭ ćwiet na zary, dy maŭčyć. I jak-že tut małojcu dobramu nie tužyć, nie chmarycca, kali serce haryć, jak naroh u harnie da bieła napaleny, i stučyć u hrudzioch, jak mołat pa kawalni, a palohki jamu nima nijakaje.
Chmarycca Sciepan, bo praůdy nia wiedaje. Nia wiedaje taho, što lubka jaho, ŭ bujnych dumach kałychanaja, hetak sama, jak i jon da jaje, k jamu ŭsim sercam chiniecca, jak chmialinka da tyčynki ciahniecca dy tolki saromliwaść dziawočaja nia wolić niabohu pakryjomu na Sciepana ŭziracisia, uzdychaci za im u nočki majskije ciopła-parliwyje, pahladajučy s pad biarozki kasistaje na miesiačyk bledny.
Och, i choža-ž była Sciepanowa niaboha Uljana, katoru za rost wysoki, stan pierahibisty dy krasnaje ličyko ludzi Wieljanaj prazwali.
Doůha ciarpieŭ swaju muku Sciepan, ale dalej ciarpieć sudzieržu nie stało i nie strywaů harotny. Raz a poŭnačy wyjšoŭ Sciepan u pole čystaje, stanuŭ na kryžowych darohach i pryzwaŭ k sabie siłu ciomnuju. Za prychilnaść dziawočuju pabažyůsia Sciepan dušu chryščonuju addać niačystamu.
Skałychnuüsia les wietram-buraju; s čatyroch daroh padnimaŭsia piasok staŭbom-lejkaju, i s tumanu taho skočyŭ bies k jamu kazłom smoradnym dy, skrywiŭšy charu śmiecham hidliwym, pradudzieŭ-prablajuŭ pawitniejko.
— Što zniawoliło ciabie, krasny małojče, mianie klikaci? I čamu staiš na rosstani ŭ poŭnač ciomnuju? Za padarak-mianu, za dušu chryščonuju, jak sam wiedaješ, ja zmahu zrabić usio ůsiakaje!..
Lekacić u hrudzioch, u Sciepanawych, serce bujnaje dy nia sopałachu prad niačyścikam, a z niačystych dum, s pahanaj radaści: at čortaho niačystaho za dušu swaju zdumaŭ zažadać Sciepan čeść dziawočuju…
Patskočyů čort, pamorščyŭsia; atstupiŭsia ŭ bok, za wuchom paskrob i taki atkaz prapiščeň knurom:
— Trudzien dostup nam k čystym dzieŭnicam, a ješče trudniej nam uziać ad ich čeść dziawočuju. Za taki zahad twajej małajcoůskaj dušy budzie pomała! Chiba ty, na ŭciechu nam, sam pawažyšsia zniać z hrudziej reč świačonuju: kryž światy, što tabie baćka-kum nadzieŭ pry chryścilnicy, dy, pałažyŭšy jaho na žarnowy kruh, pabiwaci budzieš kamieniem.
