Padjałowiec.
Akuratna nie skażu kali heta było, ale jak staryje ludzi każuć, dyk duża daŭno.
U tyje daŭnyje czasy na adnej łahczynie ros jelnik, pamiż katoraho szmat było pryhożych, statnych, kunacieńkich drewak. Woś pamiż hetaj hramady, zaznałasia adna jełaczka swajej pieknatoj i paczała pahardżać jana swaimi tawaryszkami — susiedkami. Zachaciełasia joj być i najbolszaj, i nawyszejszaj nad ŭsim lesam. I stała jana raspanoszywacca, raspuszczać na ŭsie baki swaje wietki, dyj hłuszyć susiednije drewy. I padniaŭszysia za ŭsich wyżej, horda pahledała jana ŭ wokał, a haliny jaje samalubna pieraszeptywalisia pamiż siabie.
Ciażka pryjszłosia tym jełkam, szto pobacz raśli: ŭsie soki z ziamli smaktała ich samalubnaja tawaryszka, bo musiła nakarmić swaju niepamiernuju wielicz, i czym bolej jana razrastałasia, tym bolej hłuszyła ŭ wokał siabie żyćcio, tym ciażej było żyć druhim. Ale prykazka każe: nie pahardżaj swaich i czużych, bo upadziesz niżej za ŭsich. Tak stałosia i z hordaj jełkaj.
Nasunułasia chmara, nalacieŭ wieciar, piaruny laskać stali; a wializarnaja jełka dryżyć i dryżyć, i pa halinkach jaje praletajuć trywożnyje szepty…
I choczecca jełcy na hety straszenny czas znoŭ stacca malenkaj, znoŭ schawacca pamiż swaich, ale… zichanuła małanka, hruknaŭ piarun i na miejscy hordaj jełki walalisia tolki szczepki, dy tyrczeŭ pień u pojas, wyszyni…
Ażno adazwa sia hołas: „za twaju hordaść i zniewahu da swaich, pacznie raści ad ciabie nia wyszej twajho pnia nikomu niazhodnyje, kaluczyje kuściki, katoryje buduć nazywacca padjałoŭcam.
I woś s taho czasu zawialisia ŭ nas nikomu nie patrebnyje, ni na szto niazhodnyje kusty padjałoŭca, chiba tolki pastuch, abo araty wyraże sabie z jaho puhaŭjo. Raście padjałowiec bytcam saromiajuczysia, pry ziamli, ale ŭ haru padniacca nie adważycca.
M. Hrymot.
|
Daczuszce. Ni płacz, zaśni, majo dziciatka, Albert Paułowicz. |
