праўку грэблі. Цяжка было спачатку. Як пагаварылі аб гэтым перад вяскоўцамі, дык тыя думалі, што жартуюць:
- Сумна тады стане ў нас і ціха, як у пустцы.
- Цяпер, прынамсі, людзі збіраюцца, талакою падарожныя фурманкі з балота выцягваем.
- Наша быдла не будзе мець на сабе адзнак, як асушым дарогу.
- Куды мы дзенем калы-струменты?
- У выпадку вайны ворагу лепшую дарогу для пераправы зробім.
- Ды мы прывыклі да гэтага балота. Нам яно не перашкаджае.
А калі з тлумачэнняў пабачылі, што ўсур'ёз гавораць аб папраўцы грэблі, пачалі зноў аднеквацца:
- Я адзін нічога не зраблю.
- Часу няма гэтым займацца.
- Не лёгкая гэта работа.
- Ці ўсе пойдуць?
- Я пайду, але няхай іншыя пачынаюць.
Страшна было людзям брацца за гэта. Не ведалі, што лёгка можна будзе зрабіць...
Быў тады спынак паміж сенакосам і жнівом.
Можна было вырваць у лета некалькі дзён. Было цёпла. Сонца ярка свяціла. Абапал грэблі стаялі свежыя стагі, якія цягнуліся вежамі аж пад самы лес.
Мікола і Саўка і яшчэ некалькі хлапцоў з рыдлёўкамі ў руках пайшлі на грэблю. Пачалі капаць канаву. Прышлі неаторыя паглядзець на працу і пакпіць. Няёмка стала вяскоўцам. Спачатку яны бралі рыдлёўкі з рук дзецюкоў:
- Каб тыя адсапліся.
Пасля пайшлі дамоў па рыдлёўкі:
- Да вечара пакапаем...
За гэтымі прышлі яшчэ... Кожны думаў:
"Як-жа ж так? Сусед будзе працаваць, а я не? - Сорамна"...
А як пачалі, дык ужо трэба канчаць:
- Дудкі! зробім!..
На другі дзень Мікола і Саўка зрабіліся галоўнымі "інжынерамі". Працавала ўся вёска... Гуртам пракапалі
