190. Павядзем Юр’е да бору
Павядзем Юр’е да бору
Да пасадзім Юр’е на хвою.
Няхай наша Юр’е пасядзіць
Да болей свету паглядзіць.
Дзе наша Юр’е хадзіла,
Там наша жыта ўрадзіла,
А дзе наша Юр’е юравала,
Там наша жыта красавала.
191. Ой, да бору, Юр’я, да бору
Ой, да бору, Юр’я, да бору,
Ды пасадзім Юрка на хвою,
Ды дамо ж мы Юрку коўш канапель,
Ды й няхай ён лушчыць, як верабей,
Ды й няхай ён скача, як белка,
Ды й няхай ён плача, як дзеўка.
192. Ішлі дзяўке́ кучкаю
Ішлі дзяўке́ кучкаю,
Зустрэлі Юр’я ў [в]уліцы.
-Святое Юр’е, дзе ж ты бываў?
— Па межам хадзіў, жыта радзіў.
Чыё жыта добрае,
Судзі, божа, яму лепшае:
Па край зямлі карчыста,
Пасярэдзіне сцябліста,
Пад верх калосся каласіста.
У вадну косаньку сплялося,
У вадну сторанку зляглося.
З снапочка — жыта бочка,
З каласочка — жыта гарчык.
Дай жа, божа, абмалаціць,
Срэбра, злота палічыць,
Срэбра, злота каралю,
А здароўе гаспадару.
