Žyta, jak haj! Štó ludzkaje žyta!
Ščyra ž chryściŭsia, jak siejaŭ, Mikita.
Ŭ dobruju poru pasiejaŭ, rasło
Husta, zialona, šumieło jano.
Časam nad žytam i chmara zwisała
Ciomna, siardzita jana bušewała;
Wiecier hnuŭ kołas i krasku zrywaŭ,
Doždž s šumam padaŭ i hrad pačynaŭ.
Ale Boh miławaŭ zbože ad hradu.
Biednaje serce užo nie balić:
Budzie čym dzietak hałodnych karmić!
Ciešycca serce i ŭ ciotki Alony:
Budzie i chleb i chwartuch joj čyrwony,
Budzie za što i dziaŭčynku wučyć,
Boha za baćku Mikitu prasić…
Rana ustała Alona — da sonca,
Niešta šeptała, zirnuŭšy ŭ wakonce,
Doŭha chryściła dzicio, a paśla,
Ŭziaŭšy siarpoček, na niwu pajšła.
|
