Гэта старонка не была вычытаная
Znoŭ pačuŭsia jenk u chaci,
I Łukaš sam zastahnaŭ:
— «Ty ci što, tut jenčyš, maci»? —
Žonku cicha zapytaŭ.
— «Ja, Łukaška!, ja sakole…
Oje-jej!» — «Što, jznou žywot?
Hore, Kasia, mnie s taboju!
Śmierć mnie — leki kožny hod». —
S piecy zlez Łukaš siardzita,
Słopnuŭ bosaju nahoj,
Spatyknuŭsia na karyta,
Hruknuŭ ŭ prypiak haławoj!
Wyhreb z jamki wuhloŭ paru.
Skačuć iskry duža dźmie,
Tolki hraje blesk ad žaru
I dryžyć u nudnaj ćmie.
Zapaliŭ Łukaš hażnicu,
Chatku bledna aświaciŭ,
Złość i škoda maładzicu:
Ciž jaje jon nie lačyŭ?
Ci nia jeździŭ pa znacharkach,
Abarmotach, znacharoch?
Dy što tołku ŭ niedawiarkach?
Choć adzin ci z ich pamoh?
Tolki hrošy jšli, jak ślina,
Jšli, a pomačy nima.
«Što z taboju, Kaciaryna?»
— «Och, nia wiedaju sama!
