Старонка:Apawiedańnia i lehiendy wieršam (1914).pdf/32

Zaloh stary u krawaci,
Dy dziaciej k sabie staŭ zwaci.
«Dzietki, kaže, maje miły,
Ja ŭžo blizak da mahiły!
Tabie, dačka, treba budzie
Z woli Božaj pajści ŭ ludzi,
A ty, synku, jak Boh zdaryć,
Kali budzieš haspadaryć
Wedle baćkoŭskaho ładu,
Dyk staroha pomni radu:
Kaii ty idzieš s sachoju,
Z wozam, z baranoj, s siaŭnioju,
Ni kažy, idučy z domu:
«Pamažy Božee!» nikomu.
A druhoje, znaj ci čuješ,
Jak areš ci baranuješ,
Dy damoŭ budzieš adchodzić,
Abharodzić nie zaškodzić,
I narešci pomni heta:
Ci to wosień, wiesna, leto,
Ci zima, kab kruhłym hodam
Tabie jeda była z miodam».
Raskazaŭšy heta synu,
Jon u tujuže časinu,
(Tak kazali ŭsie ab hetym),
Razłučyŭsia z božym świetam.
Jaho piekna pachawali,
Uspaminki, bač, spraŭlali,
Pradaŭšy na to karowu,
Dali na mšu tryrublowu,
A ješče try razy stolki
Zaniaśli u manapolki.
Pryzabyŭšy krychu hora,
Siestra zamuž wyjšła skora,