Гэта старонка не была вычытаная
Prajšoŭ Wietach,
Maładzik,
Powien miesiac zaświaciŭ.
Jasna, ciopła;
Wieciarok
Ŭ poli pyłam zakuryŭ.
Strach Duleboŭ cichich zniaŭ,
Bo jšče ŭbačyli zdaloku,
Što padniaŭ boj luty Hud
Sam napierad z ahniom ŭ woku. —
Dobro serce mieŭ Kumar:
Smierć ad ludu kab zwiarnuci,
Wyjšoŭ k Hudu sam adzin,
Štoby Huda supynuci.
Boj pryniaŭ
Sam na sam
Z Hudam dyj na hrudzie:
Ŭ miečy tnuć,
Iskry bjuć,
Čyj to wierch tam budzie?
Oj zaŭziaty boj wiaduć,
Kniaziam ruki ŭžo pamleli,
Sabie spusku nie dajuć,
Choć s trudu saŭsim ščarnieli.
Sławy tracić Hud nia choče,
Z ničym da chaty adježdžać; —
Za druhich Kumar baicca,
Kab ich ŭ połan nie addać.
Čuć žywuć,
A ŭsio tnuć;
Toj machnuŭ, toj šachnuŭ;
Hud sabraŭ
Usiu moc
I miečom uzmachuŭ.
