ВАСІЛЬ ЧУРЫЛА.
(Апаведаньне з жыцьця лясьнікоў).
I.
Лес шумеў неяк вельмі нудна.
Лес рэдка калі маўчыць. Прывычнае вуха лавіло ў ім галасы, але ня ўнікнуў ў тайну яго мовы; толькі сэрцэ смутна адгадывае у ім нуду і трывогу. Касматые, яловые вяршыны трасьліся, як у шалёным танцы. Лапы то падымаліся то апускаліся, якбы лавілі вявідзімаго ворага, каторы не даваў, спакою і запраўляў трасьціся лес…
Лес шумеў. Нудна шумеў стары лес.
С краю леса стаяла хатка лясьніка, Васіля Чурылы Маленькае ваконцэ хаткі смутным значком пазірало ў поле. Здалёк яно здавалося воўчым вокам. Над самым ваконцэм звісла голая вярбіна і глуха шумела, ўсё роўна, як стагнала.
Маленькая лянпачка смутна сьвяціла ў хатцы. Агонь баязьліва дрыжэў, і чуць заметна скакаў і перэліваўся змрок па сьцяне. Каля стала сядзела жонка Васіля, Алеся. Ёй нічога не хацелося рабіць, дый і работа падала з яе рук.
Дзеці даўно ўжо спалі.
— Божэ-ж мой! Гдзе-ж гэта Васіль?—з уздохам пытала Алеся.
