Хаты цякла рэчка-крыніца, Толькі самые трэскучые марозы засьцілалі яе пялёнкаю лёду.
Цяпер ў Тарасавой хаце кіпела работа, — гатовіліся к сьвяту, к Каляднаму вечэру, таму вечэру, катораго так нецярпліва чэкаюць дзеці і каторы так многа прыносіць радоснаго ў шэрае жыцьцё простаго чэлавека.
Два старшые Тарасавы сыны — а яны ўжо былі праўдзівые дзяцюкі — ухаджываліся на дварэ: загатаўлялі каровам трасянку, секлі і пілавалі дровы. А іх дзядзька, Андрэй, меншы Тарасоў брат, залажыўшы сякерку за пояс, пашоў трэсьці свае кошыкі. Андрэй быў заўзяты рыбак.
А самая важная работа ішла ў хаце.
Сягоньня Кася раней запаліла ў печы. Белаваты дымок роўна падымаўся ў гару і расплываўся высока ў ціхім марозным паветры. Каля печы стаяў ужо заслон, накрыты чыстым настольнікам. На адным яго канцы стаяла ражка з цестам. Скаварады весела брэнчалі па прыпеку, і мягкіе, гарачые аладкі, як грушы, кідаліся спрытнаю рукою Касі. Уся лава проці печы была застаўлена міскамі, гарнушкамі, гаршчкамі з усякімі, прыпасамі для вячэры.
Пачынала зьмеркацца.
У покуці на сене ўжо важна стаяў гаршчок с куцьцёю. Мужчыны ухадзіліся і цяпер мыліся ў ночвах. Дзядзька засеў брыцца.
Малышы даўно ўжо памыліся, прыбраліся і гатовы былі сесьці за стол.
У хаці было ціха. Усе стараліся трымаць сябе як можна дэлікатна. Нават гарбуз Міхась вёў сябе, як сталы чэлавек.
Невялічкая лямпачка, вісючы над сталом, прыдавала хаці нешта незвычайнае і новае.
