tak zmahaje siłu woli naszaj, jak alkahol, jak skłonnaść niŭmiarkowanaja da napitkaŭ.
Czaławiek robić sabie z alkaholu niejakaja bożyszcze i składaje jamu na afiaru dabro swajej siamji, swaju dobruju sławu ŭ ludziej i spakoj swajej duszy.
Najspakajniejszy, najlepszy czaławiek, jak tolki pacznie zahladać czasta ŭ czarku, staniecca chutka skłonnym da zawadak i niazhod, pazwolić jazyku plaści usielakija brydy, zrobicca złym dla chatnich, niamiłym dla susiedaŭ. A nawat czaławiek, szto pa krysie pje, dajeć dowad słabaj woli, bo czasta bajuczysia, kab jaho ni wyśmiejali, nia może pakinuć pić, chacia i razumieje, szto i jon padtrymliwaje chwarobu ahulnaho pjanstwa, szto zasłuha bolszaja zusim nia pić; chacia dobra wiedaje, szto pjanicy wychodziać z tych, katoryja piersz ni nadta nizka kłanialisia alkaholu, ale ŭsioż taki byli jaho prychilnikami. Można śmieła skazać, szto alkahol adrywaje ludziej ad żyćcia relihijnaho, jak toj djabluk, bo chto tolki mnoha pje, toj bywaje zaŭsiahdy i razpusnym, zwierskim, i hatowym da ŭsiaho złoha. Darma jamu tłumaczyć ab żyćci wyżejszym, razumnym.
Niszczasnaja prywyczka pić, zabiwaje ŭ im lepszaje paczućcie. I woś taki czaławiek pawolna hublaja paniaćcie, szto maje niśmiartelnuju duszu, szto jon naznaczany da szczaścia ŭ zahrobnym
