Гэта старонка была вычытаная
Але здалося гэта ўсё,
Быў сон, а ява засталася,
Надзеі зорка ў нябыцьцё,
Як здань жывая, праняслася,
Зноў сам-адзін, як блудны цень
З далёкай вырваны камэты.
Ідзі, брыдзі і ноч і дзень,
Навек згубіўшы ўсе прасьветы,
Каб мог душу ўзяць, паказаць,
Каб мог сабе сам вырваць грудзі,
Тады-б мо‘ ты змагла паняць,
Чаго паняць ня хочуць людзі.
Тады-б мо‘ каменем цяжкім
Маёй душы не надзяліла,
Над сэрцам мела-б жаль маім
Ды і ўздыхнула-б над… магілай.
20-I—1915 г.
|}
