Старонка:Янка Купала. Збор твораў (1925–1932). Том 6.pdf/300

МУЖЫК І ВУЖАКА

З польскага — А. Міцкевіча

Раз неяк зімовай парой
Мужык сеч бярвеньне пайшоў,
І ў лесе пад елкай гнілой
Вужаку чуць з духам знайшоў.

Ён з добрага сэрца ў мароз,
Як толькі вужаку наўрэў,
Узяў і да хаты прынёс,
На печы ў цяпле адагрэў.

Адхухала гадзіну печ,
Кусацца паўзе к мужыку,
Але той давай яе сеч,
Узяўшы тапор у руку.

На сьмерць ён гадзюку засек,
Шпурхнуў, дзе больш сьнегу мяло,
І згінула ў сьнегу навек,
Навек за няўдзячнасьць і зло.

---

Навуку тут маем у тым,
Ёсьць прыклад такі для людзей:
Што хто за дабро плаціць злом, —
Як гадзіна, сам прападзе.

23/VII-1905 г.

---