Гэта старонка не была вычытаная
Няўжо ён яе ніколі
Ўжо ня хоча бачыць болей?
А бажыўся з усёй сілы,
Што йшчэ вернецца да мілай,
Прынясе здароўе, шчасьце
І ня дасьць ён ёй прапасьці,
Потым разам удваёчку
Скінуць з думак, з сэрца ночку.
— Ах, вяртайся, мой саколе!
Паратуй мяне ў нядолі,
Ўсьцеражы сваю каліну,
Каб ня легла ў дамавіну!
Так адзін зышоў дзень з сьвету
І другі мінуў за гэтым,
Маладая ўсё йшчэ жыва,
Аж суседзям неяк дзіва!
Ўжо грабар--сусед замежны —
Дол ёй выкапаў належны,
І дамоўка ўжо гатова
І кашуля… адным словам!
А на трэці дзень навіна:
Той прыехаў да дзяўчыны,
Каго так чакала дбала…
.........
Маладая ачуняла.
Акопы. 1926 г.
|}
