Той з сякэраю, як дужы,
На дамоўку дошкі стружа
І саблюе гэблем гладка…
Ці ня рана, мой ты сватка?
А другі з стальной рыдлёўкай
Зямлю рэжа на дамоўку, —
Дол капае, дол глыбокі,
Каб пясочак быў нялёгкі, —
Каб, як ляжа, легла лепей
Маладая ў гэтым склепе.
Сьвету больш не турбавала,
Ціха-ціха ў доле спала.
А суседкі без аглядкі,
Маладую ўклаўшы спадкі,
Пазабыўшы сьмехаў, гуляў,
Шыюць ёй на сьмерць кашулю.
Шыюць, шыюць дый заплачуць,
Аж адна аднэй ня бачаць,
Сьлёзы вытруць, потым сьціха
Шэпчуць: „Ах якое ліха!“
А ў сьвятліцы на палацях
Маладая ў белай шаце
Уздыхае, ломіць рукі
Ад вялікай цяжкай мукі,
Што яе адну дзіцятку,
Як сіротку, без даглядку
На няласку, на нядбальле
Ўсе пакінулі бяз жалю.
— Хай кідаюць, — шэпчуць губы, —
Хай жадаюць маёй згубы,
Але дзе-ж той ненаглядны?
Ці і ён, як усе, здрадны?
