Гэта старонка не была вычытаная
Вырасла дзяўчына,
А ўсіх прыгажэй!
Звалася Аленай
Дзяўчынка-душа,
Ну… і пакахала
Шчыра Тамаша.
І Тамаш Алену,
Ой, не ад таго;
Сказаць пра іх любасьць
Можна шмат чаго.
Любіліся шчыра
Пара галубкоў,
Дый ня мелі шчасьця
Для сваіх галоў.
Бор над іх-бы доляй
Плакаў і шумеў…
Аленку-красуню
Пан на воку меў.
V
Раз пекна прыбраўшысь,
Быццам на кірмаш,
Пайшлі ў двор да пана
Алена й Тамаш.
Прышлі. Пан к ім вышаў,
А яны да ног:
— „Пазволь пажаніцца
Нам, ясны панок!“
— „Жаніцеся! што-ж там…
Кажа пан з двара:
Калі-ж будзе шлюб ваш?“
— „Панок, на Пятра“.
Як прышлі, йдуць нашы
Дамоў жаніхі,
Весела варкочуць…
Пан добры такі.
І ні ўцям ім, бедным,
Што за імі ўсьлед
