|
Дзе хмары чэзьлі, то зноў вісьлі
З-пад зор, з-пад блудных сьветачоў
Ні вокам людзкім, ані мысьляй
Нязгадны цень ка мне зышоў.
І за руку маю узяўшы,
На высь узьвёўшы хат вышэй,
Сказаў: — глядзі — во ўсё тут наша, —
Глядзі, цярпі і разумей!
Ляглі нязгледжаныя далі
(Як сокал, бачыць мог я ўсё),
Пустыні вецьвем замахалі,
Паляны множылі жыцьцё.
Між гор шапталіся крыніцы,
Ляпіўся мох да стрэх з драніц,
Тырчэлі хвойныя капліцы,
Цьвілі магілкі ля капліц.
Было знаць неякае сьвята
Няшлюбных з новізнай людзей, —
Шарсьцелі сьвітачныя шаты,
Лаза ўхмылялася з лапцей.
Гудзеў, каціўся звон вячовы,
Пужліва бор-леc падцінаў,
Ля цёмнай вецьвістай дубровы
Народ зьбіраўся і чакаў.
Адны ў руках трымалі дары
Сваім прыбліжаным багам,
Другія ўспаміналі чары,
Шоў гоман сьцішны сям і там.
|
