|
Зыходзіш ты туды, скуль ня прыходзяць,
Але сваіх не забярэш сьлядоў…
О год! такіх, як ты, час рэдка родзіць,
О год! ты першы гэткі з між гадоў.
Прышоў ня з згоды і свабоды весьцяй
І — не ўзьвялічыць праўду між людзьмі, —
Жыцьцём мільёнаў ты прышоў затрэсьці.
Шлях вымасьціць свой трупамі, касьцьмі.
Касьцьлявай зморай з гібелі сталецьцяў
Ты, як пракляцьце, будзеш вызіраць,
І будзе маці страшыць табой дзеці,
Ды клікаць той — хто ўздумае ўміраць.
„Не забіваці“ — ты стрывожыў права,
На сэрца і душу наклікаў цьму;
Людзей на зьвераў пошасьцяй крывавай
Ператварыў і здаў насьледніку свайму.
Га! Хай-жа льецца кроў, дымяць пажары,
Няхай пад крыжам плача сірата!
Крывавы бог крывавыя ахвары
Сабраць павінен з сьвету да чыста.
Аж прыйдзе іншы год з рукою лёгкай
Агледзіны рабіці новых дзён,
Дзе меч нявідзімага бога-рока
Напіша бяскрывавы свой закон.
18-XII—14 г.
| 
