Старонка:Янка Купала. Збор твораў (1925–1932). Том 5.pdf/239

„НЯ ЎСЕ ДОМА“

Мы ад дзеда аж да ўнука,
Як дзе бачым што ня так,
З зечнай тычымся навукай, —
І гаворым, хоць няўзнак, —
Ці сваёму ці чужому:
„Ня ўсе дома, ня ўсе дома!“

*

Знаў хлапца, Арцёмам зваўся,
Меў тады семнаццаць год:
Бедзен, нерахман здаваўся,
Кемкі-ж быў, каб яго звод!
А плялі ўсе на Арцёма:
„Ня ўсе дома, ня ўсе дома!“

*

Ад стыдлівасьці ён нейкай
Да карчмы ня знаў дзе сьдед;
За апошнюю капейку
Купіць кніжак ці газэт.
Тут валяць на Арцёма:
„Ня ўсе дома, ня ўсе дома!“

*

Вось сабе дзяўчыну мае, —
Стаў вяселейка спраўляць;
Беднавата „маладая“,
Гаспадыня-ж — пашукаць!
Тут ізноў ўсе на Арцёма:
„Ня ўсе дома, ня ўсе дома!“

*

Стаў жыць з жонкай удваёчку
Працавіта небарак —
На сям‘ю сваю дзень, ночку,
Як мурашка, проста так…
А ўсе валяць на Арцёма:
„Ня ўсе дома, ня ўсе дома!“