|
Кожны гэта пэўна скеміў,
Што ня ўсё ў нас так, як трэба,
А ня лжэ і біты ў цемя,
Што і сходзіць ня ўсё з неба.
Есьць на ўсё прыпеў харошы:
„Трэба грошы — няма грошы!“
*
Шур у Сьцёпкі штось вузіцца…
Дзеці… Крута з хлебам, з сольлю;
Б‘ецца, рвецца, не ляніцца;
Эх! каб так, ды ніўкі болей!
А адсюль прыпеў харошы:
„Трэба грошы — няма грошы!“
*
Дзеці вырасьлі ў Сьцяпана;
Чуў, ёсьць школы, ёсьць навука.
Добра ўзяць прымер ад пана…
Ці-ж то ўчыцца вельмі штука?
А тут зноў прыпеў харошы:
„Трэба грошы — няма грошы!“
*
Жэніць сына, хрысьце ўнука, —
Пойдзе з просьбай к пану, к „чыну“…
Посьле працы, посьле мукаў
Адпачыў-бы сам часіну…
А зусюль прыпеў харошы:
„Трэба грошы — няма грошы!“
*
Жонка штось ня выйдзе з хаткі:
Зьлегла, крэкча і… ўмірае;
Цісьне стараста падаткі;
Фэльчар, поп, — бяда такая!
Аж тут на, прыпеў харошы:
„Трэба грошы — і ёсьць грошы!“
|
