Гэта старонка не была вычытаная
Ізноў ўсклекаталі крылатыя сябры:
Ён слабы, ня наскага міру!
Хай гіне, хто слабы, згнілі ў каго жэбры!
Сьмерць буслу, няздатнаму ў вырай!
Сьмерць! сьмерць!.. Задымела пуховае пер‘е,
З-пад сэрца кроў хлынула стужкай…
І, споўніўшы прыгавар, буслы ў бязьмер‘е
Ўзьняліся за дружкаю дружка.
Шнур доўгі паплёўся пад небам вячыстым,
Плыў з клёкатам далей і далей,
Аж згінуў з-пад вока у воблаках мглістых,
Спавіўся ў туманныя хвалі.
А там, а за выганам сьцелецца поле,
На полі рассыпаны косьці,
Над косьцямі вецер гуляе, скаголе,
Груган залятае у госьці.
А там, ля касьцей залаціцца пярсьцёнак,
А надпіс чужой на ім мовай:
„Як вернеша бусел з нязнаных старонак —
Ка мне мілы вернецца ўзнова…“
14-XI—18 г.
|}
