|
Гэй, ты, дзяўчына, кветка-лілея,
Вольная птушка сумнай зямліцы!
Сееш ты сьлёзы, думак уроду,
Сьлёзы-брыльянты яснай крыніцы.
Буйнай расіцай сыплюцца, льлюцца,
Ніву багацяць… а што за жніва?!
Крыўда іх топча, гора марозіць,
Ведзьма-насьмешка п‘е іх лапчыва.
Суд негадзівы жаласьць-гадзюка
Судзіць над шчырай сьлёзаў малітвай, —
Розум бязбожны над сэрцам сьлёзаў
Поўніць чын ката точанай брытвай.
Зорка што бітвы й згоды варожыць —
З неба нямога гэтаму сьвету,
Толькі яна йшчэ іх не пакрыўдзіць,
Сьлёзы атуліць у промень прывету.
Ды, што плянэты гэтай аковы
Скінуў і воляй вечнай маяча,
Дух такі вольны вольнага духа
Пойме і так-жа ўкрадкам заплача.
13-XI—14 г.
|
