|
На суд вам, кніжнікі, сябе я аддаю,
Судзіце па стацьцёх, як піша ваш закон;
Было-ж жыцьцё мне — узаконены прыгон,
Хоць я ня даў вам і ня дам стаптаць душу сваю.
Мінаў я вашу фарысэйскую сям‘ю,
Мяне ня збэсьціў вашым ідалам паклон,
Калі-ж з грудзей і вылятаў пракляцьця стогн,
То кляў я сам сябе і мук сваіх зьмяю:
Нічым грашыць ад вас грашнейшым я ня ўмеў, —
Піў чарку крыўды і цярпеньня — ўсё да дна,
І не спаганіла мяне аблуда ні адна.
Адзін грэх толькі лёг мне на душу, як леў,
Праступак, судзьдзі, мой: я сэрца, сэрца меў!
Але ці-ж гэта так страшэнная віна? —
20-I—15 г.
|
