Гэта старонка не была вычытаная
КОЛЬКІ ГАЛАСОЎ
насьмешліва гледзячы, як Сам, устаючы, хістаецца
Бач, на ножаньках ня ўстоіць.
САМ
стогнучы балесна
Ратаваці бег з папару
Усіх чыста ад пажару…
Вядуць яго ўлева, за ім з-заду прыстаў і пагарэльцы. Астаюцца: уся вясельная дружына, войчым, мачыха, старыя, іх нявестка, падростак, вар‘ятка і сьляпая. Садзяцца: на зямлі — малады з маладой, абняўшыся; ля іх непадалёку сват, маршалак, закосьнік, дружкі, музыка, войчым і мачыха; стары — на лаве, зьвесіўшы галаву над сталом. Усе хмурыя, сумныя, некаторыя заплакаўшыся. Гул ад пажару заціх, толькі вецер шалясьціць абтлеўшым лісьцём йрушы.
СТАРАЯ
валяючыся на зямлі, як падкошаная, усьлед выводжанаму Саму
Сына роднага забралі!
НЯВЕСТКА
супакойвае заплаканае дзіцянё
Над дзіцём ня мелі жалю.
СЬЛЯПАЯ
сама да сябе
Што тут творацца за дзівы!
Божа ты мой літасьцівы.
Стогнуць, плачуць і рагочуць,
Што ім трэба, чаго хочуць?
СТАРАЦ
вышаў незаметна і стаў ля грушы, як стуль забіралі Сама. Увесь абвешаны пажабрачаму торбамі: стаіць, апёршыся абедзьвюма рукамі на кій. Загаварыў глуха, панура, і тады толькі зьвярнуў на сябе ўвагу.
З грудзей вырві сваё сэрца, —
Зіму, лета сушы ў печы;
