„Тужыць Расьціславава маці і плача
Па князі сваім маладым…
А кветкі занылі, а дрэва са смуткам
К зямлі пахілілась благім“…
Ой, не сарокі ўстракаталі!
А гэта Ігаравым сьледам
Гза з Канчаком у побач едзе,
Як па жніво сусед з суседам.
Тады ўжо груганы над косьцьмі
Ня грумкалі, і галкі змоўклі,
Не сакаталі і сарокі, —
Па лозах распаўзьліся, моклі…
Па лесе тукатам няўтомным
Сьлед дзятлы к рэчцы адбіваюць,
А салаўі вясёлай песьняй
Блізкое раньне выйгрываюць.
І гаворыць так Гза Канчаку:
— „Калі сокал ляціць у гняздо,
Залатымі страламі сваімі
Мы застрэлім сакольца яго!“
А Канчак-жа адказвае Гзе:
— „Калі сокал ляціць да гнязда, —
Краснай дзевай сакольца тады
Мы апутаем, — што за наўда!“
А Гза кажа на то Канчаку:
— Калі дзеваю краснай яго
Мы апутаем, то ўжо тады
Мець ня будзема мы ні таго
„Маладога сакольца ў сябе,
А ні краснае дзевы, ды нас
На палёх Палавецкіх пачнуць
Кляваць птахі ў нявеселы час!“
