Яраславе, Асмомысьле Галіцкі! Кутам
На пасадзе высока сядзіш златакутым.
Ты сваімі палкамі жалезнымі ўвышы
Падпёр горы Угорскія, шлях заступіўшы
Каралю, й зачыніўшы вароты Дунаю,
Цераз воблак шыбаючы берамы з краю,
Да Дунаю суды свае судзячы спраўна!
Твае грозьбы па землях цякуць многаслаўна.
Адчыняеш ты Кіеву насьцеж вароты
Ды з свайго залатога пасаду адно ты
Султаноў за зямлямі страляеш няслаба.
О, страляй, княжа, ў сэрца паганага раба
Канчака за зямлю Русь, за Ігара раны,
Сьвятаславіча буйнага — зьдзекі ў паганых!
А ты, буйны Рамане, і ты, Імсьціславе!
Думка храбрая носіць ваш розум па справе.
Плывіцё вы на справу з адвагай, высока,
Быццам сокал на ветрах, лунаючы лёгка.
Птаха хочучы сходаць у бітвах з вятрамі,
Ёсьць бо ў вас пад лацінскімі йшчэ шаламамі
І з жалеза наперсьнікі, з іхняга звону
Ужо затрэсьліся землі й шмат ханскіх старонаў —
Палаўчане, Літва, Дарамела, Яцьвягі, —
Свае кінулі ў полі і дзіды і сьцягі
І галовы свае накланілі пад тыя
Вашы, князі, магутныя мечы стальныя.
Але ўжо, княжа Ігар, бліск сонца сьцямніла,
Не на добрае й дзерава лісьць свой згубіла!
Во па Росі й Суле гарады падзялілі.
А ўжо Ігара войска ня ўскрэсіць у сіле!
