АЛЕНКА
А такі-ж нязвычайныя, цëтачка.
ЯНКА
І маем чым пахваліцца. Дык слухайце ўважліва, цëтачка, рыхтуйцеся віншаваць: Я, настаўнік, Янка Здольнік…
АЛЕНКА
(перабіраючы)
І я, настаўніца Аленка Гарошчышка…
ЯНКА
Узялі ды паміж сабой пажаніліся. Цяпер яна мая жонка назаўсёды.
АЛЕНКА
І ён таксама — мой муж, але ці назаўсёды — яшчэ паваражу.
ГАНУЛЯ
А мае-ж вы міленькія! Пашлі вам долечка ўсяго найшчасьлівейшага. І павянчаліся ўжо?
ЯНКА
А як думалі, цëтачка? Абавязкова павянчаліся, ды яшчэ як урачыста. Зялёны бор шлюб нам даваў, зоркі дружкамі былі, а расіца срабрыстая шлюбныя персьцені сьвянціла.
АЛЕНКА
А праўда, праўда, цётачка! Шлюб наш быў гэткі ўрачысты.
ГАНУЛЯ
Ну, і пайшлі плот гарадзіць, каб вы цяміліся, мае-ж вы шлюбоўнікі! А вясельле таксама было? Чаму-ж мяне не паклікалі?
ЯНКА
Вясельле, цëтачка, адлажылі пакуль што да таго часу, калі апошні окупант ад нас выйдзе, бо пры іх нявесела на вясельлі.
ГАНУЛЯ
Ці не задоўга прыдзецца чакаць на гэта?
