здольны да ніякае місіі — нават да тэй сваёй роднай, ісьцінарускай місіі.
МІКІТА
Меджду протчым, не забывайце, пане беларус, што я найздальнейшы вучань акадэмікаў Скрынчанкі й Саланевіча. Апрача таго, нас бацька Пурышкевіч, быўшы ў Менску тут, замеціў і, ад‘яжджаючы, на гэту місію багаславіў. (Пауза).
ГАРОШКА
(да папа)
А вы, бацюшка, таксама за імі (махнуўшы пугай) туды — у прочкі?..
ПОП
Нет, чадо мое. Акі пастыр, я должэн остацься пры агнцах своіх, я только провожаю сірых сіх, дабы іх напутствоваць на пуць неведомый.
СПРАЎНІК
Але, панове, час нам ужо ў дарогу! Вораг ня сьпіць і ўжо блізка: можа адрэзаць нам усе ходы для адступленьня.
ГАЛАСЫ
А так! Праўда! Час!
МІКІТА
Пагасьцілі-б, мадам-сіньёра і мусьі, яшчэ хоць з хвіліну!..
(ДАМА, ПОП, СПРАЎНІК, ПАН — устаюць, раскланьваюцца і шнурам выходзяць у праціўны бок, з якога прышлі былі).
ПОП
Акі пціцы небесныя, отлетаюшчы на зімнее время в жаркія страны. Да храніт іх в странствіі мацер неопалімыя купіны і мацер крупіцкая!
{{Цэнтар|ЗЬЯВА VІ
МІКІТА — ЯНКА — АЛЕНКА — ГАРОШКА
МІКІТА
(як тыя вышлі)
Ах, забыўся запрапанаваць ім купіць у мяне маркі! Пэўна з „царскімі“ эвакуюцца.
