ЗЬЯВА XVІ
ТЫЯ-Ж — СЬПІЧЫНІ
МІКІТА
(уніжліва вітаючыся)
Маё найніжэйшае ўшанаваньне, мусье профэсару! А я думаў, што сягоньня ўжо ня прыдзеце.
СЬПІЧЫНІ
Справы затрымалі. Але мы затое пазьней пазаймаемся.
ЯНКА
(да Ганулі, на бок)
А гэта што яшчэ за такі позны госьць?
ГАНУЛЯ
Гэта ня госьць, а нейкі важны дырэктар. Вучыць Мікітку панямецку гергетаць. Хто ён родам — напэўна ня ведаю. Але сам ён кажа, што ён немец, людзі кажуць, што італьлянец, мне здаецца, што ён проста, як і мы, тутэйшы.
МІКІТА
(да Ганулі)
Меджду протчым, мамаша, апаражнеце стол, бо нам трэба хутчэй вучыцца „урокаў“.
(ГАНУЛЯ прыбірае стол, пасьля ладзіць для ГАРОШКАЎ пасьцель на падлозе. Ходзіць у іншыя пакоі).
ЯНКА
(да Аленкі і Гарошкі)
А мы, пакуль яны будуць вучыцца сваіх „урокаў“, пойдзем у мой пакой. (Выходзяць).
ЗЬЯВА XVІІ
МІКІТА — СЬПІЧЫНІ — ГАНУЛЯ
МІКІТА
Меджду протчым, я гатоў, мусье профэсар.
