|
На поўначы сумнай, у Фіншчыне дзіўнай,
Ракой з вадаспадам заліўся пакат;
Вуоксаю рэчка завецца у фінаў,
Іматрай завуць вадаспад.
Клакочуць, рагочуць Іматрыны хвалі,
На цэлыя вёрсты шум-гоман стаіць,
Нем толечы каменны бераг, як з сталі,
І зарасьнік хвойны маўчыць.
Шалее Іматра між каменных глыбаў,
За хваляю хвалю імчыць к нізіне;
Як хмар недаступных махнатыя скібы,
Адна адну схопіць, піргне.
Адна з аднэй рынуцца ў глыб, як магілу,
Там скруцяцца, ўзьнімуцца клубам, дугой,
Рассыплюцца пухам, расьсеюцца пылам,
Зноў выскачаць к небу гарой.
Зірнуць, зьзіхануцца, сыпнуцца на скалы,
Ўсім Дантаўскім процьмам на зьдзіў,
І люнуць на волю, забыўшыся шалаў,
Плывуць паміж пустак і ніў.
Другія іх зьменяць і пеняцца ў зломе,
Адвечністым шумам калышуць прастор;
Свабодай сваёю і роднай Суомі[1]
Сягнуць быццам хочуць да зор.
Стаіш і глядзіш на бунтоўныя воды,
І сэрца лялеіцца ў сьцішнай жальбе,
Ўсё слухаеш нема, як стогнуць нягодай
Ды як-бы ўсё клічуць цябе:
|
