Старонка:Янка Купала. Збор твораў (1925–1932). Том 2.pdf/47

ДЗЕ ТЫ, ШЧАСЬЦЕ МАЁ?..

Дзе ты, шчасьце маё, дзе ты, сьветлая доля?
За што сэрца гняце жалю дзікая змора?..
Выйду цёмнай парой гэт за вёску на поле,
І падслухаю сьціха, што ночка гавора.

Можа гоман пачую, што жаль і трывогу
Песьняй радасьці зглуша і ўсьпіць назаўсёды.
Мо‘ пакажа няшчаснаму к долі дарогу
І разгоне ў душы цемнаты, непагоды.

Га! нічога ня чуць, толькі неяк, здаецца,
Жудка вые, гудзіць сівер з поўначы зімны,
Толькі шум баравы з цёмнай далі нясецца
І пяе у душы пахавальныя гымны.

∗
∗       ∗

Легла на сэрцы гора нядольнае,
Легла і мучыць, гняце,
Ў думках замёрла жальба нявольная,
Боль неспажыты цьвіце.

Дзе я ні кінуся, з песьняй ні вылету, —
Выхаду, сьцежкі няма…
Лёдам гасьцінец мой выбіты, выліты, —
Лёд — як магіла сама.

1907 г.

---