|
Як летняе сонца свае згасіць косы,
І кветкі нябесны зайграюць нясьмела, —
Ноч сее тады серабрыстыя росы,
Над логам звісае туманнай пабелай.
Ад бледнага месяца бледныя цені
З сялібаў і пушчы кладуцца на гоні;
Як цені мінуўшых даўно пакаленьняў,
Устануць, пастануць слупамі ў прасоньні.
Цікавая думка над сном усплывае,
Вяртаецца з цішай і просіцца ў сэрца,
Дзе ласкай сьвітае, як байка жывая,
І вогнікам ціхім навокала ўецца.
Малітва вячэрняя ў той час выходзе,
Ахвярна кладзецца на сьпячыя далі,
І пасмай няўгледнай да зорак на ўсходзе
Плыве і мяняецца ў кветным крыштале.
О, будзь вечна слаўнай, вячэрняя ціша
З планэтнай зарніцай і месяцам бледным!
Хай песьня спакою душу укалыша
І вынесе чыстай над шумам пабедным!
| 
