|
Як вецер, як птушка, дзе сонца, дзе зоры,
Так рвецца, нясецца ў даль думка мая;
Абыймецца з небам, пакоціцца ў мора,
Ў вялікае мора людзкога жыцьця.
І ўдарыцца ў сэрца так смутна, балесьне, —
Як лісьцем віхура, так ім скалыхне,
Так ім закалоціць, аж выклікне песьню…
Ўжо з песьняй ляціць зноў да зор к вышыне
Запеўшы пахвалай нязьведанай далі,
К вядомай павернецца долі людзкой;
Адсьвеціцца ў слёзах, як сьвечка ў крышталі,
Ды ў сьвет зноў за сонцам, за новай зарой!
На небе свабода, сьвятло і прывольле, —
А думцы замала: няма там людзей;
Людзей на зямельцы спаткае даволі,
Дык сонца і воля ня сьвецяць тут ей…
І так бязупынку, то к небу — дзе зоры,
Нясецца, як птушка, ў даль думка мая;
То скоціцца ў мора, ў вялікае мора
Людзкога, забытага шчасьцем жыцьця.
|
