|
Хто там стогне так на ўзьмежку,
На канцы у полі?
Як згубіўшы к долі сьцежку,
Як ня знаўшы долі.
Ці там вецер водзіць гулі
Так па самагубе, —
Бы сваё дзіцё матуля
Песьціць ды галубе?
Ці над бацькаўскай магілай
Жаліцца сіротка,
Ці сваёй шукае мілай
Хлопец-адзінотка?
Ой, ня плача брат над братам
На мяжы кургану,
А бядуе так душа там —
Зьвязана, скавана.
Хто умее слухаць, можа
Шмат пачуць чаго там.
Як прычытвае, нябожа,
Бы Лазар пад плотам.
Ня жылося мне даўней так,
(Льлецца гэткі голас),
Не такі мой быў палетак,
Іншы меў ён колас,
Шла мая ў даль дзіва-сіла,
Як-бы хвалі Нёмну;
На касе сваёй насіла
Княжацку карону.
Ніў маіх ніхто-б ня зьмерыў,
Ня зьлічыў сялібаў;
Мела ў пушчах многа зьвера,
Многа ў водах рыбы.
|
