То-ж ён паптушаму жыве,
Жыве тым, што пашле здарэньне;
Няма запасу ў галубка.
А госьць ня можа знаць цярпеньня.
Падумаў трохі галубок
І штосьці выдумаў такое…
„Спакоен, кажа, госьцік, будзь,
І голад твой я заспакою“.
Сказаўшы гэта, над агнём
Ён тройчы звольна акруціўся,
І, як маланка, як страла,
Ў агонь, як ёсьць, жыўцом зваліўся…
Ўстрос паляўнічым страх і жаль;
Дае зарок ня жыць так болей:
Спаліў прылады ўсе свае,
Галубку выпусьціў на волю.
VII
Дый воля ўжо ёй не ў карысьць.
Сядзіць і сумненька бядуе:
„І лес, і сонца, і прастор
Мяне ня цешаць маладую.
Дружок ужо на сьвеце тым;
З кім варкаваць, як даўней, буду?
Нядолю-долю з кім дзяліць?..
Жыцьцё ўжо мне няспыннай жудай.
Пайду за ім, пайду к яму.
Прымі мяне к сабе, мой любы!
І з гэтым словам, як і ён,
Звалілася ў агонь-загубу.
Яшчэ больш паляўнічым тут
Затрэсла скруха-няціхота:
Лавіці птушкі у сіло
Навек адпала ўжо ахвота.
Пакуце здаўся за грахі:
Узьдзеў пакутны ўбор жабрачы…
Ракой ідзе — ня п‘е вады,
У лесе птушкі — як ня бача.
